Non como as saias das mozas
nunha noite de Lume Novo.
Quéimase
como as mans do emigrante
cas cordas da maleta.
Como os pes
ca terra das zocas.
Quéimase como o arao
do campesiño morto
como as redes
co brío do mar
como as bagoas
ao carón do lume.
Quéimase o monte
e con cada herba
perdemos o tempo
que aínda non chegou.
Suena bien el poema en gallego, me gusta más que la traducción al castellano, porque imagino que lo compusiste en tu lengua materna. Soy Jose del CEP; enhorabuena por el blog, veo que tuviste una etapa que lo dejaste sin escribir y ahora has puesto varios poemas.
ResponderEliminarMuchas gracias, Jose, por sumarte a este espacio. Sí, el texto tiene sentido en gallego, en castellano es un artificio que como bien me han dicho ya, no era necesario. Vivir y aprender. Un fuerte abrazo y bienvenido¡
ResponderEliminar